Το 1969 η Ιωάννα και ο Μιχάλης Δαμιανού στην περιοχή «λαξιά τους Σαραντάσπηλιους» της Ακρόπολης ξεκινούσαν τα σχέδια για την οικοδόμηση μιας όμορφης μονοκατοικίας που θα στέγαζε την πενταμελή οικογένειά τους.
Την ίδια χρονιά μια γειτονιά πιο κάτω, στην Α’ Τεχνική Σχολή Λευκωσίας, μια άλλη πολυμελής οικογένεια ξεκινούσε την δική της ιστορία. Η οικογένεια της ΟΛΤΕΚ.
Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά της κυρίας Ιωάννας μεγάλωσαν και τράβηξαν τον δρόμο τους. Οδηγήθηκαν σε άλλες περιοχές, σε άλλες πόλεις της Κύπρου. Το σπίτι άδειασε αλλά δεν ερημώθηκε. Στις 9/4/1993 έμελλε να στεγάσει την μεγάλη οικογένεια της ΟΛΤΕΚ.
Αυτοί που το παρέλαβαν, αλλά και όλοι όσοι ακολούθησαν, το φρόντισαν με περισσή αγάπη και υπερηφάνεια. Η πρώτη ανακαίνιση, αλλά και κάθε μετέπειτα συντήρηση, έγιναν με σεβασμό προς το αρχιτεκτονικό του στυλ και ύφος.
Μέσα στους χώρους του κτηρίου, διαχέεται μια απρόσμενη αίσθηση οικογενειακής θαλπωρής. Μια αναπόφευκτη σύνδεση αναπτύσσεται ανάμεσα στο κτήριο και σε όσους έτυχε να εργαστούν μέσα στους χώρους του. Έτσι ώστε, χρόνια μετά την αποχώρησή τους, να αναπολούν με νοσταλγική διάθεση το πέρασμά τους από την ΟΛΤΕΚ και να αισθάνονται ότι άφησαν εκεί ένα κομμάτι από την ψυχή τους.
Σήμερα, πενήντα χρόνια μετά, το οίκημα της ΟΛΤΕΚ αποτελεί ένα σπάνιο δείγμα αρχιτεκτονικής, μιας ρομαντικής προ ΄74 εποχής, όπου ο κόσμος μπορούσε ακόμα να ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία. Η όμορφη μονοκατοικία έμεινε μόνη της να μαρτυρεί πώς ήταν κάποτε η γειτονιά, αφού όλα τα όμορφα σπίτια στο όνομα της προόδου και της ανάπτυξης, είτε έχουν αντικατασταθεί από πολυκατοικίες ή έχουν υποστεί τόσες αλλοιώσεις που δεν θυμίζουν σε τίποτα την αρχική τους μορφή.
Το για 30 χρόνια ιδιόκτητο οίκημα της ΟΛΤΕΚ, που έχει ταυτίσει την ύπαρξή του με την ίδια την ΟΛΤΕΚ, δεν είναι απλά ένα «παλιό σπίτι», είναι ένα σπίτι με τη δική του ιστορία, ένα σπίτι με ψυχή, το οποίο αποτελεί πλέον ένα κομμάτι της ιστορία μας, ένα αναπόσπαστο κομμάτι του εκπαιδευτικού συνδικαλισμού της Κύπρου. Αξίζει λοιπόν τον απεριόριστο σεβασμό και θαυμασμό μας όπως άλλωστε και κάθε δείγμα της ιστορίας μας.
Γιατί αλίμονο, ένας λαός που εξαφανίζει από μόνος του την ιστορία του και ότι την καταμαρτυρεί είναι καταδικασμένος σε αφανισμό.
Η ιστορία της οικογένειας Δαμιανού που έχτισε το οίκημα
Ο Μιχάλης Δαμιανού από την Πέγεια της Πάφου μετανάστευσε σε ηλικία 5 ετών μαζί με την οικογένειά του στο Κάϊρο της Αιγύπτου.
Η Ιωάννα από την Γερμασόγεια της Λεμεσού στα χρόνια του 2ου Παγκοσμίου κατατάχτηκε στο Αγγλικό στρατό και βρέθηκε στο Κάιρο όπου γνώρισε και παντρεύτηκε τον Μιχάλη Δαμιάνού. Απέκτησαν τρία παιδιά, 2 αγόρια και 1 κορίτσι.
Στην Λευκωσία μετακόμισαν όταν ο κ. Μιχάλης βρήκε δουλειά στην εταιρία Coca-Cola. Η πρώτη τους κατοικία ήταν στον Στρόβολο. Η μονοκατοικία στην Ακρόπολη ήταν το δεύτερο τους σπίτι.
Παρόλο που τα παιδιά μεγαλώνοντας ζούσαν ο ένας στην Αγροκηπιά, οι δύο στην Αμμόχωστο και αργότερα στην Λάρνακα ήταν μια δεμένη οικογένεια όπου αντάμωνε συχνά και γέμιζε το όμορφο σπιτικό με την τεράστια τραπεζαρία.
Όταν η κ. Ιωάννα που την φώναζαν Άννα απεβίωσε το 1992 σε ηλικία 65 ετών από καρκίνο, τα παιδιά της συμφώνησαν να πουλήσουν το πατρικό τους και έτσι στις 9/4/1993 περιήλθε στην ιδιοκτησία της ΟΛΤΕΚ.
Μπορεί να έχουν περάσει 30 χρόνια από τότε αλλά η οικογενειακή θαλπωρή, η αγάπη και η φροντίδα της κ. Ιωάννας ακόμα διαχέεται μέσα στους χώρους του κτηρίου.
Όλες οι πιο πάνω πληροφορίες μας κοινοποιήθηκαν από τον κ. Πάμπο Παπαδόπουλο, Πρόεδρο του Επαρχιακού Γραφείου Λεμεσού του οποίου η σύζυγος είναι εγγονή της Ιωάννας και του Μιχάλη Δαμιάνού.
